Vaslav

'Op het hoogtepunt van zijn roem staakt de legendarische balletdanser Vaslav Nijinski zijn optreden, richt zich tot zijn publiek en zegt: ‘Nu is het kleine paardje moe.'
De rest van zijn leven, nog 31 jaren, brengt hij door zonder te dansen en zonder te spreken. De eerste echte superster die de wereld heeft gekend, een abrupt einde aan zijn carrière. Hij neemt afscheid van de werkelijkheid en leeft verder in zijn eigen fantasie.
Hoe komt iemand tot zo’n beslissing en wat betekent dit voor de mensen om hem heen, zijn voormalige geliefde, zijn vrouw en dochtertje, en hun bedienden?


Drie ooggetuigen vertellen – elk vanuit een volstrekt ander perspectief – wat er zich voor, tijdens en na die noodlottige dag, 19 januari 1919, heeft afgespeeld: zijn echtgenote Romola, die als een tijgerin heeft gevochten om hem, de ‘God van de dans’, te veroveren. De legendarische Sergej Diaghilev, die alles in het werk heeft gesteld om Vaslav te vernietigen nadat deze hem als minnaar had afgewezen. En Vaslavs bediende, die uit de dramatische beslissing van zijn meester de moed put om ook zijn eigen leven radicaal om te gooien.
Te midden van de puinhopen van de Eerste Wereldoorlog hoopte Nijinski de mensheid te kunnen bekeren tot de liefde. Als hij merkt dat hij niet gehoord wordt, zelfs niet door hen die van hem houden, sluit hij zich van de wereld af. Een daad van waanzin of van wijsheid?'

Anno 2010, eind september
Ik heb nooit wat gelezen van Arthur Japin. De laatste tijd heb ik echter diverse interviews gelezen waarin hem het hemd van het lijf werd gevraagd. Het is een apart en mooi mens. Hij houdt van mensen en dat is een mooi iets. Natuurlijk begrijp ik de commercie rondom hem en zijn nieuwe boek 'Vaslav', maar het ging mij om de mens Japin en ik viel voor hem. Als een BLOK.

Ik ben een visueel ingesteld mens en dat uit zich ook in mijn boeken. Ik ga voor de plaatjes. Rembrandt is mijn favoriet. Jan Six is nu mijn doel, een schilderij gemaakt van hem door Rembrandt, in particulier bezit en nu tentoongesteld in het Rijksmuseum. 'Men' zegt dat dit zijn mooiste is. Ik ga het meemaken.
Ik dwaal af... het gaat om Vaslav en Japin en ik ZIE.

Het boek telt 371 pagina's en ik ben nu op pagina 113. Ik heb nog wat te gaan. Heerlijk. Echt, ik lees elke pagina 2 maal, waarom? Ik vind het zo prachtig geschreven, zo intens.
Wat mij betreft schrijft Japin recht in mijn hart, ik ben geraakt door wat hij schrijft over een man die het leven lief had en de liefde die niet werd beantwoord.
Ik voel, ik huil, ik ruik, ik proef en ik zie.

Wat een prachtig boek! Ik ben er werkelijk kapot van...
(lees dit boek vooral niet voor je gaat slapen, het houdt je meer dan bezig)

Ik huiver voor wat ik nog ga lezen: de danser Vaslav besluit om vanaf nu 31 jaar niet meer te spreken en te dansen. Ik ben ook heel nieuwsgierig of ik iets kan begrijpen van zijn houding ten opzichte van het leven. Het is een kunstenaar en bij kunstenaars zit altijd een steekje los.

Waarvan akte.